به گزارش روابط عمومی حوزه علمیه مروی، متن درس اخلاق آیت الله تحریری دامت برکاته که در مورخ  2 آذرماه سال 1400 که به بیان مواعظ اخلاقی پرداختند، به شرح ذیل است؛

این سلسله جلسات در روزهای سه شنبه هر هفته بعد از نماز عشاء در مسجد حوزه علمیه مروی برای عموم علاقمندان برگزار می شود و هم زمان بصورت مجازی از طریق این نشانی  ( www.howzehmarvi.ir/live )  قابل مشاهده است.

تولیت حوزه فخریه مروی در ابتدا به بیان خلاصه مباحث قبل پرداختند و مطرح نمودند که، تقوا جایگاه مهمی دارد، تقوا اولین چیزی است که امیر المومنین علی ( ع) در ابتدای نامه هایشان به آن توصیه می کنند.

مطلب دیگری که بیان شد در خصوص فقه بود و افزودند، هر کس که بتواند باید در دین فقه شود مگر اینکه ما بخواهیم دین داری سطحی داشته باشیم که دارای آسیب هایی است.

فقاهت در دین هم دو دسته است، گاهی می خواهیم عالم به دین باشیم و روایات و آیات را بدانیم، و گاهی می خواهیم علاوه بر عالم بودن، فقیه هم باشیم. منظورمان هم آن فقیهی است که در قرآن بیان شده است.

ایشان برای مثال اینگونه اضافه کردند که ، اینکه شخص به فروعات اعتقادی بیش از اصولش می پردازد ، نشان از عدم تفقه شخص در دین است؛ در مسائل عملی هم چنین چیزی را داریم، فرد بیشتر به فراگیری و انجام مستحبات می پردازد و در واجبات دین چنین تلاشی را ندارد، این افعال، نشان از عمیق نشدن و عدم فقاهت در مسائل عملی اوست.

انسان ابتدا باید اصولش را محکم کند و بعد از آن به سراغ سایر ریزه کاری های ساختمان دینش برود.

استاد محترم در ادامه بیان کردند که؛  البته منظور از تفقه این نیست که همه به حوزه بروند و عمری را در آن بگذراند و از سوی دیگر این نکته هم مهم است که ، هر کسی وارد حوزه شد و عمرش را در حوزه صرف کند حتما فقیه نمی شود.

البته از همان اول طلبگی، نمی شود همه چیز را بدانیم ، باید زمانی بگذرد تا به آن تفقه برسیم و فقاهت برایمان محقق شود.

باید توجه کرد که فقه ، صرف حفظ یا نوشتن یک سری روایات نیست، البته این حامل روایات بودن خیلی قیمت دارد یا اینکه بتوانند این روایت ها را به نسل بعدی برسانند، خیلی با ارزش است. امام صادق علیه السلام  فرموند: فَرُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ غَيْرُ فَقِيهٍ وَ رُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ إِلَى مَنْ هُوَ أَفْقَهُ مِنْهُ (الکافي  ج۱ ص۴۰۳)  یعنی چه بسا حامل فقه كه خود  فقیه نيست و چه بسا حامل فقهی كه به افقه از خود این روایات را رساند.

فقیه در دین، اهل فتوا است یعنی می تواند روایات را تفسیر کند، ناسخ و منسوخ و ... را می داند، مانند اصحاب خاص ائمه اطهار (ع) که اجازه فتوا داشتند، همانند زراره که امام معصوم( ع) به او اجازه فتوا می دهد.

ایشان در ادامه بحث افزودند: از نشانه های فقیه این است که باید روایات را در صحنه عمل، خوب و درست  انجام دهد، اگر چنین کند طبق روایات او در مسیر فقه است.

مانند آن بسیجی ای که به دنبال امر ولی خودش راه می رود و آن فرمایشات او را عمل می کند.

ایت الله تحریری در ادامه گفتند، در آیه 65 سوره انعام خداوند از فقه سخن به میان می آورد ، خداوند فقاهت را در این عالم برای ما گسترده است که با توجه به عالم می توانیم به آن فقه توحیدی برسیم.

در آیه ۹۷ از همین سوره نیز این مطلب تأکید می شود که اگر دست غیبی خداوند را ببینیم و توجه به باطن این عالم داشته باشیم، و به آن نگاه توحیدی برسیم؛  در مسیر فقاهت قدم نهاده ایم.

انسان با این «روحی»که خداوند متعال به او داده است می تواند به عالم بالا سعود کند و با این ابزار و امثال آن ، اگر از این شئون حیوانی خود خارج شود، وارد وادی فقه می شود.

توجه به این نکته هم مهم است که اگر ما الآن در فقه نیستیم نا امید نشویم، اگر ما در این مسیر یعنی در مسیر فقه باشیم خوب است.

در قسمت پایانی از درس اخلاق بیان کردند که، این مطلب را از بنده به یادگار داشته باشید که، منحصر در نفی و اثبات نباشیم و بگوییم یا هست یا نیست، این عبارت « امر بین الاَمرَین»  در همه ابواب دین جاری است، اینکه کسی بگوید من یا فقیه هستم یا نیستم، باید اصلاح شود، در مسیر فقه باشیم هم خوب است.

مثال ساده تر اینکه عده ای همه چیز دنیا را کنار می گذارند و نه به سراغ ازدواج می روند و نه به سراغ نعمت های دنیا، این صحیح نیست زیرا که این دنیا مزرعه آخرت است. « الدنيا مَزرَعةُ الآخِرَةِ (عوالي اللآلي : 1/267/66) »

 مانند اینکه وقتی آیه « مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجا ِ وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ و ... » نازل شد؛ عده ای در خانه ماندند و حتی مراجعه به پیامبر اعظم (ص) که فقیه در آیات است نمی کردند تا از ایشان صحت برداشت خودشان از این آیه را بپرسند، آنان در خانه می نشستند و دیگر به کار و فعالیت مشغول نبودند، و پیامبراکرم (ص) نیز این آیه را برای آن ها تبیین فرمودند که کار و فعالیت انجام دهید و توکل کنید، ما باید این اسباب مادی را انجام دهیم، آن اسباب معنوی هم در کنارش داشته باشیم.

خصوصیت اصحاب مشئمه هم که عکس این دسته هستند یعنی به دنیا چسبیده اند و به همین جهت است که نامه اعمالشان را از پشت به دستشان می دهند.(سوره انشقاق آیه 10)

فلذا ما بین این دو دسته باشیم یعنی همان امر بین الاَمرَین.