مصاحبه روابط عمومی حوزه علمیه مروی با حجت الاسلام اخوی:

تلویزیون دارد صدای روضه یکی از ذاکران اهل بیت عصمت و طهارت را پخش می‌کند، نرگس دارد موهای دختر سه‌ساله‌اش «عطیه» را می‌بافد، آن سوی هال، دیگر دخترش «عهدیه» که چهار سال از عطیه بزرگ‌تر است، در حال نقاشی است،‌ لحظه‌ای بعد نرگس کنترل تلویزیون را بر می‌دارد و صدا را کمی بلندتر می‌کند، مطیعی دارد این ابیات را زمزمه می‌کند:
‏بابام میاد، سر و وضعم ولی رو به را نیست
عمه ببین، آخه زخمام که یکی دو تا نیست
عمه ببین، دیگه رو تن رقیه جا نیست
عمه
بعضی از زخمامو دوست دارم
یکیشون نزدیک چشمامه
آخه دیدم کسی که سیلی زد
توی دستش عقیق بابامه
توو کربلا یه نانجیب
که همه می‌گن یه خنجر داشته
اونو از دست بابام برداشته
شاید اونوقت که بابام سر داشته
دلم خوشه توو روزگار
به همین زخمی که رو چشمامه
همه‌جا و همیشه باهامه
برا من یادآور بابامه
«من الذی ایتمنی بابا بابا بابا»

از همان کودکی با زبان کودکی به او بگو از آنچه بر حسین (ع) و خاندانش گذشته

دیگر دست‌های نرگس قادر به بافتن موهای دخترش نیست، اشک امانش را نمی‌دهد و بلند بلند به گریه می‌افتد،‌ عطیه و عهدیه از صدای گریه مادرشان به آغوش او پناه می‌آورند، اما باز هم صدای گریه نرگس بلندتر می‌شود، در این لحظات نرگس به چشمان دخترانش می‌نگرد و نمی‌داند به آن‌ها چگونه بگوید این گریه با آن گریه فرق دارد...

با زبان کودکانه برایش از عاشورا بگو

حجت‌الاسلام «ابراهیم اخوی»؛ کارشناس مرکز مشاوره «سماح» حوزه علمیه مروی درباره اینکه چگونه به کودکانمان بگوییم گریه برای امام حسین (ع) چه فرقی با سایر گریه‌های دیگر دارد، می‌گوید: با زبان کودکانه می‌شود برای او توضیح داد که شما یک وقتی ناراحت هستی، گریه می‌کنی، یک وقتی از خوشحالی زیاد جیغ و داد می‌زنی، حتی ممکن است از شادی زیادی گریه کنی یا زمانی یک نفر را دوست داری و از تو دور می‌شود، به ‌خاطرش گریه می‌کنی.